گوشی‌های برند ردمی شیائومی در طی سال‌های اخیر همواره در جایگاه بالایی در لیست پر فروش‌ترین و محبوب‌ترین گوشی‌های بازار قرار داشته و نشان آنها را از پایین‌ترین سطح و مدل‌هایی مثل Redmi A2 و A2 Plus با نسخه Go سیستم‌عامل اندروید تا میانی‌های Redmi 12 و Redmi 13C و تا مدل‌های سطح بالاتر ردمی نوت می‌توان سراغ گرفت. سری نوت برند ردمی که چیزی نزدیک به 10 سال پیش با معرفی Redmi Note اولیه پا در عرصه وجود گذاشت در طی سالیان گذشته همواره به‌عنوان یکی از بهترین انتخاب‌های رده میانی با مشخصات راضی‌کننده و قیمتی مطلوب و رقابتی مطرح بوده و برخی از تولیدات آن با پسوند Pro نیز گه‌گاه از حد انتظار در این کلاس فراتر رفته‌اند.
Redmi Note 13 Pro
از دو سال پیش پسوند پرو پلاس نیز به گوشی‌های جدید سری نوت افزوده شد و بدین‌ترتیب در برخی موارد مثل سرعت شارژ باتری و بعضاً وضوح دوربین اصلی شرایط بهتری نسبت به نسخه پرو ارائه شد. Redmi Note 13 Pro+ جدیدترین محصول ارائه شده به این خانواده است که نه‌تنها نسبت به Note 13 Pro با تفاوت‌های کوچک و بزرگ متعددی روبرو شده بلکه در مقایسه با تمامی اعضای قبلی خانواده ردمی نوت نیز نمونه خاص و منحصر به‌فردی‌ست. ردمی نوت 13 پرو پلاس برای اولین بار در این سری با استاندارد مقاومت IP68 و صفحه‌نمایشی با لبه‌های خمیده ارائه شده و طراحی خاص و جذاب آن در بخش پشتی جلوه دوچندانی را به این مدل بخشیده است.
جذابیت‌های نوت 13 پرو پلاس با صفحهنمایش اولد 120 هرتزی و دوربین 200 مگاپیکسلی مجهز به لرزه‌گیر اپتیکال ادامه پیدا کرده و با ارائه 16 گیگابایت رم و 512 گیگابایت حافظه داخلی در کنار پروسسور 4 نانومتری جدید Dimensity 7200 و شارژر 120 واتی درون جعبه، روی کاغذ انتخاب ارزشمندی به‌نظر می‌رسد. این گوشی البته همچنان سطح میانی بازار را ترک نگفته و برخی محدودیت‌های همیشگی این کلاس مثل بدنه پلاستیکی، تطبیقی نبودن سرعت به‌روزرسانی صفحهنمایش و امکانات پایین دوربینهای اولتراواید و ماکرو در این مدل نیز تکرار شده است.
نسخه چین Redmi Note 13 Pro+ با نام مدل 23090RA98C موضوع بررسی این نوبت است. بالاترین نسخه از Redmi Note 13 Pro+ با رم 16 گیگابایتی و حافظه داخلی 512 گیگابایتی بررسی در اختیار ما قرار گرفته است.
جعبه محتویات
ردمی نوت 13 پرو پلاس با جعبه بزرگ و سفید رنگی ارائه می‌شود که نام مدل به‌رنگ طلایی روی آن نقش بسته و در کناره دستگاه برخی اطلاعات محدود از جمله ظرفیت رم و حافظه داخلی قابل مشاهده است.
درون این جعبه به‌جز خود دستگاه شارژر وکابل USB به یک قاب سیلیکونی انعطاف‌پذیر تیره و مات بر می‌خوریم که تقریباً تمامی جذابیت بهش پشتی گوشی را زیر خود پنهان می‌کند. پین دسترسی به اسلات سیمکارت نیز دیگر گزینه قابل اشاره در این باکس است.
شارژر همراه دستگاه یک نمونه 120 واتی با فناوری گالیوم نیتراید یا GaN بوده که سرعت شارژ بسیار بالایی از آن انتظار می‌رود. عملکرد این شارژر را در ادامه در بخش باتری بیش‌تر بررسی خواهیم کرد.
طراحی ظاهری
اولین حس پس از در دست گرفتن نوت 13 پرو پلاس تفاوت طراحی آن با استاندارد ذهنی همیشگی از گوشی‌های این برند است؛ جایی‌که برخلاف انتظار خبری از یک گوشی باکسی و چهارگوش با طراحی ساده و کیفیت ساحت متوسط نیست و حس اولیه یا first impression مثبت آن به‌خصوص در رنگ متمایز موسوم به light dream در اختیار ما یکی از مهم‌ترین نقاط قوت این مدل است.
شیشه روی صفحهنمایش برای اولین بار در این کلاس با لبه‌های خمیده طراحی شده که با وجود آن‌که این روزها در گوشی‌های کم‌تری از این طراحی استفاده می‌شود اما در مدرن جلوه دادن نوت 13 پرو پلاس موفق ظاهر شده است. لبه‌های کاور بخش پشتی نیز به همین صورت خمیده بوده که در ترکیب با صفحهنمایش خمیده به باریک شدن نوار پلاستیکی پیرامونی در چپ و راست گوشی منجر شده است.
طراحی بخش پشتی گوشی برگ برنده اصلی نوت 13 پرو پلاس و عامل تمایز آن از تمامی دیگر تولیدات این شرکت تا به امروز است؛ در یک‌سوم بالایی این قسمت لنزهای دوربین، فلش‌های LED و نشان Redmi هریک درون محوطه جداگانه‌ای قرار دارند که رنگ هر کدام از آنها در نسخه light dream متفاوت است و در یک نگاه توجه بیننده را به‌خود جلب می‌کند. در دو نسخه سفید و مشکی البته این تمایز رنگ لحاظ نشده است. کاور بخش پشتی در نسخه light dream پلاستیکی با ظاهر چرمی‌ست که در زیر دست حس کاملاً مثبتی را ایجاد می‌کند و در برابر جذب آلودگی و اثرات انگشت نیز مقاوم است.
دو لنز بزرگ‌تر دوربین در این قسمت در دو مرحله از بدنه بیرون زده‌اند که مجموع برآمدگی آنها را به چیزی نزدیک به 2 میلی‌متر می‌رساند. این برآمدگی زیاد لق‌خردگی شدیدی را هنگام قرارگیری گوشی روی میز ایجاد می‌کند که می‌توان از آن به‌عنوان یکی از نکات منفی طراحی دستگاه یاد کرد.
ردمی نوت 13 پرو پلاس به استاندارد مقاومت IP68 مجهز شده که بدون مشکل امکان غوطه‌وری آن در آب شفاف با عمق 1.5 متر را برای 30 دقیقه فراهم می‌کند. این گزینه که برای اولین بار به یک گوشی ردمی افزوده شده در ارتقاء جذابیت‌های این مدل نقش مهمی ایفا کرده و احتمالاً خریداران بیش‌تری را به‌سمت نوت 13 پرو پلاس جذب می‌کند.
المان‌های جانبی گوشی به‌جز دکمه‌های پاور و تغییر صدا در سمت راست همگی در بالا و پایین مجتمع شده‌اند که از آن جمع دو اسپیکر یکی در بالا و دیگری در پایین و دو میکروفون در بالا جالب توجه به‌نظر می‌رسند.
طراحی نوت 3 پرو پلاس در مجموع یکی از مهم‌ترین نکات مثبت قابل ذکر در مورد این گوشی‌ست که با دور شدن از طرح‌های ساده و تکراری در سه عنصر لبه‌های خمیده صفحهنمایش، رنگ‌آمیزی متمایز و جنس چرم‌مانند بخش پشتی و استاندارد IP68 بدنه متبلور شده و خریداران بیش‌تری را به‌سمت این گوشی جذب خواهد کرد.
ابعاد و وزن
ثابت ماندن اندازه صفحهنمایش و ظرفیت باتری در نوت 13 پرو پلاس نسبت به نوت 12 پرو پلاس امکان مقایسه مستقیم ابعاد و وزن این دو گوشی را فراهم می‌کند از طرف دیگر با خمیده شدن لبه‌های صفحهنمایش در نوت 13 انتظار عرض کم‌تری در این گوشی می‌رود. طول و عرض نوت 13 پرو پلاس به‌ترتیب 161.4 و 74.2 میلی‌متر است که اولی 1.5 میلی‌متر و دومی 1.8 میلی‌متر نسبت به نوت 12 پرو پلاس کوچک‌تر شده‌اند.
ضخامت نسخه light dream در اختیار ما 9 میلی‌متر است اما دو رنگ دیگر 0.1 میلی‌متر نازک‌ترند و همگی تفاوت خاص و بزرگی با نوت 12 پرو پلاس ندارند.
وزن گوشی در دو نسخه سفید و مشکی 204.5 گرم اعلام شده که نزدیک به 4 گرم سبک‌تر از همتای سال گذشته آن است. وزن نسخه light dream اما کمی سبک‌تر و 199 گرم اعلام شده که اندازه‌گیری ما نیز بدون در نظر گرفتن 1 گرم اختلاف تقریباً همین وزن را نشان می‌دهد.
صفحهنمایش
در حالی‌که حضور صفحه‌نمایش‌های OLED تخت با ابعاد 6.5 تا 6.7 اینچی، وضوح فول اچ‌دی و نرخ رفرش 120 هرتزی به امری عادی و متداول در گوشی‌های رده میانی این روزهای بازار بدل شده شیائومی در Note 13 Pro+ دست به برخی تغییرات در این ترکیب زده است؛ صفحهنمایش 6.67 اینچی OLED حاضر در نوت 13 پرو پلاس از وضوح 1220×2712 پیکسل برخوردار است که از آن با عنوان 1.5K یاد شده و به‌لطف این رزولوشن به تراکم نسبتاً بالای 446ppi دست پیدا می‌کند. این پنل 12 بیتی روی کاغذ از نمایش بیش از 68 میلیارد رنگ پشتیبانی می‌کند که با وجود آن‌که این عدد در عمل نیز روی کاغذ باقی می‌ماند اما از کیفیت بالاتر آن نسبت به گذشته خبر می‌دهد. کنتراست 5 میلیون به 1، پشتیبانی از HDR10+ و دالبی ویژن، نمایش 100 درصدی طیف DCI-P3 و حداکثر روشنایی نقطه‌ای 1,800 نیتی سایر مشخصات این پنل را تشکیل می‌دهند که این آخری ظاهراً نسبت به نوت 12 پرو پلاس سال قبل ارتقاء یافته است.
در دنیای واقعی میزان روشنایی این صفحهنمایش در زیر نور مستقیم خورشید مطلوب و رضایت‌بخش ارزیابی می‌شود و با وجود فاصله با پرچمداران هنوز بهخوبی می‌توان از آن در روشن‌ترین شرایط نیز استفاده کرد.
حالت رنگ صفحهنمایش در حالت پیش‌فرض روی vivid (محدوده DCI-P3) قرار دارد که طبق معمول، رنگ‌های غیر براق و دور از واقعیتی را ایجاد می‌کند و انتخاب حالت اشباع یا Saturated نیز تغییری در این وضعیت ایجاد نمی‌کند. گزینه استاندارد این منو اما از رنگ آبی صفحهنمایش کاسته و رنگ‌های نسبتاً دقیق‌تری را ارائه می‌دهد.
در این بخش همچنین گزینه دیگری به‌نام تنظیمات پیشرفته یا Advanced settings نیز قرار گرفته که با انتخاب آن و لمس فلش مقابل این گزینه می‌توان گستره رنگ‌های پنل را از بین P3 و sRGB انتخاب کرده و با نوار پایین صفحه نه‌تنها هرکدام از رنگ‌های قرمز، سبز یا آبی را مستقل از هم تغییر داد بلکه به دیگر تنظیمات حرفه‌ای‌تر پنل مثل اشباع، Hue، کنتراست، گاما و آن‌چه Value نامیده شده نیز دسترسی پیدا کرد. البته نگفته پیداست که کاربران عادی شاید هیچ‌گاه اقدام به تغییر گزینه‌های این قسمت نکنند اما حضور آنها در این قسمت امکان بالا بردن هرچه بیش‌تر دقت رنگ‌ها را برای کاربران حرفه‌ای‌تر فراهم آورده است.
حاشیه‌های پیرامون صفحهنمایش تقریباً در هر چهار طرف یکسان و حوالی 2 میلی‌متر است و خمیدگی کناره‌های چپ و راست نیز به عاملی برای کم‌تر جلوه کردن این حاشیه‌ها بدل شده است. روی این صفحهنمایش با پوشش Gorilla Glass Victus پوشانده شده که آن را در برابر خراشیدگی و صدمات نچندان سخت محافظت می‌کند.
نرخ رفرش 120 هرتزی
مطابق آن‌چه در مقابل گزینه پیش‌فرض منوی Refrash rate صفحهنمایش درج شده این گزینه «سرعت به‌روزرسانی را به‌صورت دینامیکی بسته به سناریو تنظیم می‌کند تا بین عملکرد و مصرف انرژی تعادل ایجاد شود» این توضیح البته به‌دلیل غیبت طبیعی LTPO در گوشی‌های میان‌رده در عمل مصداق چندانی ندارد و با فعال بودن این گزینه تقریباً همه‌جا نرخ رفرش روی 120 هرتز ثابت است و دست‌نخرده باقی‌گذاشتن صفحهنمایش برای طولانی‌مدت نیز تغییری در این حالت ایجاد نمی‌کند. تنها استثناهای معدود در این حالت به پخش ویدئوی آنلاین و آفلاین تعلق دارد که نرخ رفرش در آنها به 60 هرتز تقلیل پیدا می‌کند.
گزینه Custom در این منو امکان انتخاب دستی نرخ رفرش 60 و 120 هرتز را فراهم می‌کند که در اولی نرخ رفرش به‌صورت ثابت در همه حالت‌ها 60 هرتر و در دومی 120 هرتز است و در حین نمایش ویدئو نیز نرخ رفرش تغییری نمی‌کند.
اجزای جانبی
سمت چپ گوشی به‌کل خالی از هر المان قابل‌ذکری‌ست و از این لحاظ تفاوتی با کثر دیگر گوشی‌های این برند ندارد. در سمت راست به دکمه‌های تغییر صدا و پاور بر می‌خوریم که همچنان ولوم بالا در آن کمی از دسترس خارج است اما ولوم پایین و کلید پاور را به‌راحتی با یک‌دست می‌توان لمس کرد.
بخش بالایی گوشی به‌جز درگاه اینفرارد و دریچه‌ای‌که صدای اسپیکر دوم گوشی (جای گرفته بالای صفحهنمایش) از آن نیز خارج می‌شود، دو حفره دیگر به‌چشم میخورد که ظاهراً میکروفون‌های جانبی دستگاه را در خود پنهان کرده‌اند.
پایین گوشی محل اسپیکر اصلی همراه با پورت USB-C، میکروفون تماس و درگاه سیمکارت دستگاه است که این آخری تنها دو سیمکارت نانو را می‌پذیرد و امکان جای‌گذاری کارت microSD را ندارد.
بخش پشتی
ظاهر چرمی و طراحی چهار رنگ کاور پلاستیکی بخش پشتی توجه هر بیننده‌ای را در نگاه اول به‌خود جلب می‌کند و لنزهای کاملاً بزرگ دوربین نیز به ارتقاء این جذابیت کمک فراوانی کرده‌اند؛ بخش پشتی نوت 13 پرو پلاس به چند ناحیه مجزا تقسیم شده که در یک‌سوم بالایی آن در سمت چپ به لنزهای دوربین و در سمت راست به دو فلش LED و نشان Redmi بر می‌خوریم. این طراحی در دیگر رنگ‌های این گوشی یعنی سفید و مشکی نیز تکرار شده اما خبر از کاور چرمی و رنگ‌های متمایز مدل light dream در آنها نیست.
دوربینهای بخش پشتی
شیائومی روی کاغذ تغییری در ترکیب دوربینهای بخش پشتی ردمی نوت 13 پرو پلاس نسبت به همتای سال گذشته آن یعنی نوت 12 پرو پلاس نداده و در این‌جا نیز از همان سه دوربین 200 مگاپیکسلی اصلی، 8 مگاپیکسلی اولتراواید و 2 مگاپیکسلی ماکرو استفاده کرده که به همان میزان که اولی با حضور سنسور نسبتاً بزرگ سامسونگ و تجهیز به OIS، جذاب به‌نظر می‌رسد دو تای دیگر در غیبت فوکوس خودکار حرف چندانی برای گفتن نداشته و عملاً از نقش تزیینی در نظر گرفته شده برای آنها برای بیش‌تر نشان داده شدن تعداد دوربینهای گوشی فراتر نمی‌روند.
دوربین 200 مگاپیکسلی اصلی دستگاه از نوع سامسونگ ISOCELL HPX با اندازه 1/1.4 اینچ و پیکسل‌هایی به کوچکی 0.56 میکرون است که با ترکیب 16 پیکسل کنار هم، پیکسلی به بزرگی 2.24 میکرون را در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسل ارائه می‌کند. این دوربین با این‌که از لحاظ وضوح در کنار دیگر دوربینهای 200 مگاپیکسلی قرار می‌گیرد اما عملاً از کوچک‌ترین سنسور 200 مگاپیکسلی حال حاضر بازار برای آن استفاده شده و برای نمونه در مقایسه با حسگر 1/1.3 اینچی Galaxy S23 Ultra با پیکسل‌های 0.6 میکرونی روی کاغذ جذب نور کم‌تری را ارائه می‌کند. دیافراگم f/1.65 (عملاً f/1.7) لنز 7 مرحله‌ای مقابل این سنسور البته نسبتاً گشوده بوده و با پشتیبانی از OIS یا لرزه‌گیر اپتیکال احتمالاً عملکرد مطلوبی در محیط‌های کم‌نور خواهد داشت. شیائومی مثل دوربین 200 مگاپیکسلی مشابه حاضر در نوت 12 پرو پلاس این بار نیز از پوشش ضد بازتاب نور ALD برای مجموعه نوری این دوربین استفاده کرده بود که ظاهراً در جذب بیش‌تر نور موثر است. دوربین 8 مگاپیکسلی اولتراواید لنزی با گشودگی f/2.2 را در مقابل خود می‌بیند و در غیبت فوکوس خودکار انتظار چندانی از آن در عمل نمی‌رود. دوربین 2 مگاپیکسلی ماکرو نیز وضعیت مشابه‌ای داشته و با سنسور کوچک و لنز f/2.4 با جذابیت چندانی همراه نیست.
رابط کاربری دوربین در نسخه چینی نوت 13 پرو پلاس در اختیار ما کمی با آن‌چه از این قسمت در نسخه‌های بین‌المللی MIUI سراغ داریم متفاوت بوده و برخی از تنظیمات آن گه‌گاه نسبت به حالت عادی جابه جا شده‌اند. در حالت پیش‌فرضِ برداشت 4:3، نوار مشکی بزرگی در سمت راست و نوار مشکی دیگری در سمت چپ حضور دارند که با تغییر نسبت به 16:9 باریک‌تر شده و با انتخاب گزینه فول‌اسکرین کاملا شفاف و ناپیدا می‌شوند. شاتر دوربین، سوییچ تعویض بین دوربینهای اصلی و سلفی و نمایی از آخرین عکس گرفته شده، اولین ستون این نوار مشکی در کناره سمت راست را تشکیل می‌دهند و یک ردیف جلوتر نیز به حالت‌های مختلف دوربین شامل عکاسی و فیلم‌برداری، برداشت پرتره، حالت شب، وضوح 200 مگاپیکسلی، عکاسی از اسناد یا Documents و گزینه More بر می‌خوریم.با لمس آیکون کوچک دیگری در مقابل این قسمت می‌توان مابین دوربین اصلی، نماهای زوم‌شده‌ای از این دوربین با بزرگ‌نمایی دیجیتال 2 و 4 برابری و دوربین اولتراواید جابجا شد. گزینه فیلترهای رنگی یا زیباسازی نیز به‌صورت یک آیکون مجزا بر بالای همین بخش جای گرفته است.
نگه داشتن دست روی اعداد زوم حاضر در این قسمت یک نمای نیم‌دایره‌ای را پدیدار می‌کند که از طریق آن می‌توان حداکثر تا 10 برابر در تصویر زوم کرد.
در سوی دیگر به‌جای آیکون‌های همیشگی این قسمت به گزینه HDR در بالا و تنظیمات فلش در پایین بر می‌خوریم و در میانه تصویر نیز فلش رو به پایینی دیده می‌شود. با لمس این فلش مجموعه‌ای از تنظیمات سریع از خطوط راهنما و نسبت تصویر گرفته تا برداشت ماکرو، تایمر، حالت هوش مصنوعی و چندین و چند گزینه دیگر ظاهر می‌شوند که تصویربرداری با این مدل را تسهیل می‌کنند.
گزینه‌های حاضر در بخش More از سوی دیگر کم‌تر بوده و چند گزینه معدود از جمله برداشت پانوراما، عکاسی Pro و اسلوموشن را در بر می‌گیرد. گزینه Short film در این بخش امکان تهیه ویدئوهای کوتاه با افکت‌های خلاقانه را فراهم می‌کند.
در حالت حرفه‌ای یا Pro که برای دوربینهای اصلی و اولتراواید در دسترس قرار دارد می‌توان پنج گزینه وایت‌بالانس، فوکوس، سرعت شاتر (از 1/8,000 ثانیه تا 30 ثانیه برای دو دوربین اصلی و از 1/8,000 تا 0.8 ثانیه برای دوربین اولتراواید)، عدد ISO (از 50 تا 6,400 در دوربین اصلی و از 50 تا تا 2000 در دوربین اولتراواید) و میزان نورگیری را به صورت مستقل تغییر داد و به نتایج متنوعی در هر حالت دست یافت. در دوربین التراواید طبیعتا گزینه فوکوس دستی غیر فعال است اما سایر گزینه‌ها برای هر دو دوربین در دسترس قرار دارند. در این حالت گزینه‌های متنوعی از جمله تأیید نورگیری (با نمایش های‌لایت آبی برای قسمت‌های با نورگیری پایین و های‌لایت قرمز برای مناطق با نورگیری زیاد)، فوکوس پیکینگ (برای نمایش رنگ سبز روی نقطه فوکوس در زمان استفاده از فوکوس دستی)، نمودار هیستوگرام و امکان برداشت عکس‌های 200 مگاپیکسلی در دسترس قرار دارد اما ظاهراً امکان برداشت عکس‌های RAW در این قسمت فراهم نیست.
منوی تنظیمات دوربین را پیش‌تر در K60 Ultra نیز دیده بودیم و در آن به تنظیمات متعددی در سه بخش تنظیمات عکس، ویدئو تنظیمات عمومی بر می‌خوریم. از جمله تفاوت‌های رابط کاربری دوربین با آن‌چه در K60 Ultra دیده‌ایم باید به نبود گزینه تغییر فرمت عکس به HEIF و AI shutter (انتخاب بهترین لحظه به‌صورت خودکار در زمیان لمس دکمه شاتر) اشاره کرد. حالت شب خودکار، لرزه‌گیر ویدئو، تغییر انکودینگ ویدئو از H.264 معمول به HEVC (برای کاهش حجم ویدئو اما با ریسک نمایش داده نشدن در برخی دستگاه‌های قدیمی‌تر)، تغییر وظیفه دکمه ولوم و خاموش کردن صدای شاتر از جمله تنظیمات قابل اشاره در این منو نام می‌گیرند.
عکاسی با نوت 13 پرو پلاس را در یک بعدازظهر آفتابی پاییزی آغاز می‌کنیم و در ابتدا به‌سراغ دوربین اصلی و وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسلی آن (3060×4080 پیکسل) می‌رویم؛ عکس‌های اتوماتیک دوربین اصلی پر رنگ و جذاب با جزییات بالا و کنتراست مطلوب برداشت می‌شوند و اثر چندانی از نویز نیز در آنها دیده نمی‌شود. با بزرگ‌نمایی تصویر در ابعاد واقعی هنوز تا حدودی می‌توان از سطح جزییات رضایت داشت هرچند با نمونه‌های برتر این کلاس فاصله مشخصی دیده می‌شود.
برش اندازه واقعی تصویر بالا
با تکرار همین سوژه در وضوح کامل 200 مگاپیکسلی این دوربین عملاً تأثیرات الگوریتم بهبود تصویر در ارتقاء کنتراست و شارپ کردن تصویر به حداقل می‌رسد و تصویر فلت‌تری با طیف دینامیکی پایین‌تر ایجاد می‌شود اما در صورت تغییر سایز این عکس و کاهش وضوح آن به‌صورت دستی به 12.5 مگاپیکسل همانطور که در برش اندازه واقعی تصویر زیر مشخص است به جزییات بالاتری دست پیدا می‌کنیم و از ارتقاء بیش از اندازه کنتراست و شارپ کردن بیش از اندازه که برای از جزییات تصویر را از میان برده دیگر خبری نیست.
کاهش دستی وضوح به 12.5 مگاپیکسل و برش اندازه واقعی تصویر بالا
در سوژه‌ای با نور کم‌تر عکس 12.5 مگاپیکسلی اتوماتیک دوربین اصلی هنوز کنتراست بالا و جزییات قابل قبولی دارد و این سطح از جزییات را تقریباً در کل کادر به‌صورت یکسان به‌دست می‌دهد. عکس 200 مگاپیکسلی همین صحنه اما طبق انتظار به‌دلیل پیکسل‌های کوچک تجمیع نشده سطح سنسور، تاریک‌تر از عکس اتوماتیک 12.5 مگاپیکسلی بوده و از نظر جزییات نیز شرایط متفاوتی را نسبت به آن ارائه می‌دهد.
برش اندازه واقعی تصویر 12.5 مگاپیکسلی دوربین اصلی در مرکز و کناره کادر جزییات نسبتاً یکسانی را به‌نمایش می‌گذارد که با وجود آن‌که برای این کلاس قابل‌قبول به‌نظر می‌رسد اما از همانطور که اشاره شد با سطح ایده‌آل فاصله دارد.
برش اندازه واقعی تصویر 12.5 مگاپیکسلی دوربین اصلی
برش اندازه واقعی تصویر 12.5 مگاپیکسلی دوربین اصلی
با تغییر دستی اندازه تصویر 200 مگاپیکسلی و کاهش آن به همان سایز 3060×4080 پیکسل حالت اتوماتیک در کناره کادر به جزییات کاملاً ضعیف‌تری نسبت به وضوح پیش‌فرض روبرو میشویم اما اوضاع در مرکز کادر بهتر بوده و ریزه‌کاری‌های بیش‌تری را در شاخ و برگ درختان می‌توان مشاهده کرد.
کاهش دستی وضوح عکس 200 مگاپیکسل به 12.5 مگاپیکسل و برش اندازه واقعی تصویر بالا
کاهش دستی وضوح عکس 200 مگاپیکسل به 12.5 مگاپیکسل و برش اندازه واقعی تصویر بالا
وضوح بالای دوربین اصلی امکان برخورداری از زوم دیجیتال در این دوربین را فراهم کرده و از طریق رابط کاربری دوربین می‌توان مستقیماً به 2 و یا 4 برابر زوم دیجیتال دسترسی پیدا کرد. از کیفیت تصویر در بزرگ‌نمایی 2 برابر و حتی 4 برابر دوربین اصلی می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت و به‌شرط نور کافی هنوز با عکس‌های قابل‌قبولی روبرو میشویم.
از طریق رابط کاربری دوربین امکان روشن و خاموش بودن گزینه HDR وجود دارد اما همانطور که در تصویر زیر قابل مشاهده است فعال و غیر فعال بودن این گزینه تأثیر چندانی بر نتیجه نهایی برجای نگذاشته و دوربین در هر حال فارغ از وضعیت گزینه HDR، نسبت به کاهش های‌لایت‌ها و روشن کردن نقط تیره می‌کوشد.
دوربین اصلی همانطور که اشاره شد در ثبت دقیق رنگ‌ها چندان موفق نبوده و مثل اغلب دیگر دوربینهای موبایلی رنگ‌ها را اشباع‌شده‌تر و سیرتر از حالت عادی را ثبت می‌کند. برای نمونه در تصویر زیر در دنیای واقعی در کناره سمت راست دو ستون بالای سرسره به رنگ قرمز و دلفین‌های میانی به رنگ نارنجی بودند اما دوربین هر دو را تقریباً با یک تم قرمز مشترک ثبت کرده است.
از عکس‌های دوربین 8 مگاپیکسلی گوشی با توجه به سطح و کلاس این دوربین و غیبت فوکوس خودکار در آن نمی‌توان انتظار چندانی داشت و همانطور که می‌توان حدس زد سطح رضایت از آنها به میزان زیادی به نور و روشنایی سوژه وابسته است. در یک سوژه با نور کافی مثل عکس زیر هنوز می‌توان از نتیجه به‌دست آمده رضایت داشت و در ابعاد کوچک بهخوبی در کاربری‌هایی مثل اشتراک در شبکه‌های اجتماعی قابل استفاده است. سطح جزییات این تصویر البته هنوز با دوربین اصلی فاصله داشته و مسئله معمول دوربینهای اولتراواید یعنی دفرمه شدن کناره‌های تصویر در این‌جا نیز مشهود است.
برش اندازه واقعی تصویر بالا
برش اندازه واقعی تصویر بالا
تصاویر این دوربین از لحاظ طیف دینامیکی در سطح پایینی قرار دارند و در سوژه‌های پیچیده‌تر موفقیت چندانی در تفکیک بافت سوژه‌ها کسب نمی‌کنند.
برش اندازه واقعی تصویر بالا
دوربین اولتراواید نیز در رنگ شرایطی مشابه دوربین اصلی دارد هرچند در این‌جا اندکی با اشباع کم‌تری روبرو میشویم با سردتر شدن رنگ‌ها زمینه رضایت بیش‌تر از آنها فراهم است.
دوربین 2 مگاپیکسلی ماکرو با سنسور کوچک، دیافراگم نچندان گشوده لنز و نبود فوکوس خودکار بیش‌تر از یک جایگاه تزیینی در مجموعه تصویری نوت 13 پرو پلاس برخوردار است که استفاده از آن در زیر نور مستقیم خورشید چالش‌برانگیز به‌نظر می‌رسد در سایر موارد اما به‌شرط روبرو شدن با یک سوژه ایده‌آل غیر متحرک و مزاحم نبودن نور خورشید می‌توان عکس‌های قابل‌قبولی را با آن برداشت کرد که جزییات کوچکی را به‌تصویر می‌کشند. هرچند سطح انتظار از این دوربین به‌همین جا خاتمه پیدا کرده و در دنیای واقعی دفعات استفاده از آن کاملاً محدود خواهد ماند.
در شب دوربین در حالت پیش‌فرش با تشخیص صحنه تیره پیش رو حالت شب خودکار را فعال می‌کند اما می‌توان آن گزینه را از تنظیمات خاموش کرده و به‌صورت دستی به بخش Night برای گرفتن عکس حالت شب مراجعه کرد. عکس‌های اتوماتیک دوربین اصلی در شب بسته به نور سوژه معمولا هنوز از جزییات مناسبی برخوردارند و در حضور اندکی نور تصویر قابل‌قبولی را به‌نمایش می‌گذارند. با انتخاب حالت شب در سوژه‌های تاریک‌تر معمولاً شاتر برای زمان طولانی‌تری باز می‌ماند و ISO نیز به همان نسبت کاهش پیدا می‌کند. حالت شب در اغلب صحنه‌ها منجر به ایجاد تفاوت بزرگ و قابل توجه‌ای نمی‌شود اما جزییات بیش‌تری را به‌تصویر کشیده و به‌خصوص در بهبود هاله پیرامون منابع نور موثر واقع می‌شود.
دوربین 8 مکاپیکسلی اولتراواید طبیعتاً به‌دلیل سنسور کوچک و کلاس کاری این دوربین عملکرد ضعیفی در سوژه‌های تاریک و هنگام شب دارد و در صورت تاریک بودن سوژه حتی نایت مد نیز کمک چندانی به نجات تصویر آن نمی‌کند.
حداکثر وضوح فیلم‌برداری دوربین اصلی گوشی 4K با دو نرخ 24 و 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریتی نزدیک به 48 مگابیت بر ثانیه است و برداشت ویدئو در وضوح 1080p نیز با سرعت‌های 30 و 60 فریم در ثانیه با بیت‌ریتی در حدود 20Mbps امکان‌پذیر است. ویدئوهای 4K/30fps دوربین اصلی از سطح بالایی از جزییات برخوردارند و کنتراست بالا و رنگ‌های کنترل‌شده‌ای را به‌نمایش می‌گذارند ثبات این ویدئوها به‌لطف OIS در سطح قابل‌قبولی قرار دارد و لرزش چندانی به آنها منتقل نمی‌شود. نرخ 24 فریم در ثانیه با این‌که امتیاز پایین‌تری را از لحاظ روان بودن تصویر کسب می‌کند اما حرکت طبیعی‌تری را به‌نمایش گذاشته و در برخی موارد حالت حرفه‌ای‌تری به نتیجه نهایی می‌بخشد. کیفیت ویدئوهای 1080p دوربین اصلی در هر دو حالت 30 و 60 فریم در ثانیه با وضوح 4K قابل مقایسه نیست و به‌خصوص در زمینه جزییات و به‌ویژه در نرخ 60 فریم در ثانیه‌ای با افت محسوسی روبرو میشویم. دوربین اولتراواید نیز حداکثر با وضوح 1080p/30fps فیلم‌برداری می‌کند که همانطور که می‌توان حدس زد کیفیت نازل، جزییات پایین و رنگ‌های کاملاً دور از واقعیتی را ثبت می‌کند.
دوربین سلفی
دوربین سلفی دستگاه یک نمونه 16 مگاپیکسلی با امکان برداشت عکس با وضوح کامل 3456×4608 پیکسل است که فوکوس خودکار در آن پشتیبانی نمی‌شود اما از HDR برخوردار است و ویدئوهایی با وضوح 1080p/30/60fps را برداشت می‌کند. از کیفیت عکس‌های سلفی گوشی می‌توان به میزان بسیار زیادی رضایت داشت و در برداشت پرتره و تشخیص سوژه اصلی از پس‌زمینه نیز موفق عمل می‌کند. توجه به این نکته ضرورت که مثل اکثر دیگر گوشی‌های چینی دوربین سلفی نوت 13 پرو پلاس در حالت پیش‌فرض نیز درصدی از زیباسازی (!) را به تصویر اعمال می‌کند و بنابراین بهتر است قبل از گرفتن تصویر سلفی به‌صورت دستی تمامی گزینه‌های ارائه شده در این زمینه را به حالت عادی بازگرداند.
باتری و شارژر
نوت 13 پرو پلاس مثل مدل سال قبل همچنان با یک باتری داخلی 5 هزار میلی آمپر ساعتی ارائه می‌شود اما با حضور یک پروسسور کم‌مصرف 4 نانومتری انتظار دوام باتری بالاتر از آن می‌رود. شیائومی یک بار شارژ این باتری را در یک استفاده مشخص و از پیش تعریف شده برای 1.28 روز کافی می‌داند هرچند شرایط دنیای واقعی متفاوت بوده و این دوام بسته به نوع استفاده می‌تواند کم‌تر یا بیش‌تر باشد. در دنیای واقعی کارکرد یک روزه این باتری تحت سخت‌ترین شرایط نیز بدیهی به‌نظر می‌رسد و با کاهش میزان استفاده شاید بتوان این دوام را به دو روز نیز افزایش داد.
برای مشخص شدن میزان دوام باتری در دنیای واقعی طبق معمول از تست Work 3.0 از مجموعه PCMark کمک می‌گیریم و یک بار آن را با نرخ رفرش پیش‌فرض 120 هرتزی و بار دیگر با نرخ 60 هرتز ثابت اجرا می‌کنیم. شرایط تست در این دو حالت یکسان بوده و با تنظیم نور صفحهنمایش روی 50 درصد و غیر فعال کردن دارک مد و روشنایی خودکار زمان مورد نیاز برای رسیدن ذخیره باتری از 100 به زیر 20 درصد اندازه‌گیری می‌شود. نوت 13 پرو پلاس در حالت اول یعنی با نرخ رفرش پیش‌فرض صفحهنمایش به دوام 11 ساعت و 26 دقیقه‌ای دست پیدا کرد که برای این کلاس عدد معقول و مناسبی‌ست (مقایسه کنید با دوام 12 ساعت و 26 دقیقه‌ای گلکسی A54) اما با تنظیم نرخ رفرش روی 60 هرتز ثابت این دوام تغییر بزرگی را نشان داده و به 15 ساعت و 51 دقیقه می‌رسد. به بیان دیگر با تغییر نرخ رفرش از 120 به 60 هرتز، دوام باتری بیش از 27 درصد بهبود پیدا می‌کند. این اختلاف که ریشه در غیر تطبیقی بودن نرخ رفرش صفحهنمایش دارد رقم بزرگی در این رده به حساب می‌آید و برای نمونه گلکسی A54 در شرایط مشابه تنها چیزی نزدیک به 13 درصد اختلاف را نشان می‌دهد.
همانطور که در ابتدا نیز اشاره شد شارژر 120 واتی GaN همراه دستگاه یکی از نقاط قوت اصلی نوت 13 پرو پلاس به‌حساب می‌آید که شارژ کاملاً پر سرعتی را برای این مدل به همراه می‌آورد. این شارژر به‌گفته شیائومی در عرض 19 دقیقه قادر به پر کردن باتری خواهد بود به‌شرط آن‌که گزینه Boost در منوی باتری (که در حالت پیش‌فرض غیر فعال است) به‌صورت دستی روشن شده و صفحهنمایش گوشی نیز خاموش باشد جالب است بدانید که در این حالت گوشی با نمایش اخطاری در بخش نوتیفیکیشن خواستار غیر فعال کردن گزینه Boost می‌شود!
برای تست سرعت شارژ این باتری گزینه Boost را در منو فعال کرده و شارژ باتری را از 2 درصد در حالت خاموش آغاز می‌کنیم. باتری گوشی پس از 5 دقیقه به شارژ 22 درصد و پس از 10 دقیقه به شارژ 43 درصدی رسید که زمان شارژ بسیار سریعی را نشان می‌دهد. شارژر دستگاه پس از 15 دقیقه تا 59 درصد ظرفیت باتری را پر کرد و پس از 19 دقیقه ادعایی شیائومی نیز به شارژ 72 درصدی رسید. گوشی در نهایت پس از 28 دقیقه به شارژ کامل 100 درصدی رسید.
سیستم‌عامل – رابط کاربری
Redmi Note 13 Pro Plus در اختیار ما با سیستم‌عامل اندروید 13 و رابط کاربری MIUI 14.0.7 ارائه شده که بوت آن چیزی نزدیک به 27 تا 28 ثانیه به‌طول می‌انجامد.
با توجه به چینی بودن این رام تفاوت‌های فراوانی را در آن با نسخه‌های گلوبال MIUI (که در آینده نزدیک HyperOS نامیده می‌شود) مشاهده می‌کنیم که مهم‌ترین و اصلی‌ترین آنها حضور تعداد زیادی اپلیکیشن‌های اضافه یا اصطلاحاً bloadware است که ده‌ها مورد مخفی و آشکار مختلف را تشکیل می‌دهند و تقریباً با گشودن هر فولدر و بازگشایی هر برنامه سیلی از اطلاعات نامفهوم به‌زبان چینی با درخواست دسترسی‌های متعدد پیش روی شما قرار می‌گیرد. خبر خوب در این رابطه البته امکان uninstall کردن اکثر این اپ‌ها و نصب نمونه‌های آشنا در هر مورد است. برخی از بلات‌ورهای پایه‌ای شیائومی و در صدر آنها مرورگر اینترنتی این شرکت البته نه‌تنها قابل حذف کردن نیستند بلکه به‌شیوه عادی و معمول نمی‌توان آن را غیر فعال کرد.
دیگر تفاوت آشکار این رابط کاربری با هر آن‌چه تا به امروز از شیائومی دیده‌ایم غیبت بسته گوگل و مهم‌تر از همه فروشگاه Play Store است که البته می‌توان آنها را به‌‌آسانی از فروشگاه‌های جانبی نصب کرد. Play Store حتی از اپلیکیشن پیش‌فرض GetApps شیائومی که روی گوشی از پیش وجود دارد قابل نصب است. زبان گوشی به‌صورت پیش‌فرض انگلیسی‌ست اما امکان تغییر این زبان به فارسی (حداقل در نسخه در اختیار ما) وجود ندارد. (نگفته پیداست که فارسی‌نویسی در این گوشی با مشکلی روبرو نیست) در مجموع با حذف برنامه‌های اضافی و غیر فعال کردن برخی موارد (به‌خصوص نوتیفیکیشن‌های آزاردهنده و پی‌در‌پی برنامه‌های پیش‌فرض قبل از غیر فعال کردن آنها) تفاوت خاصی نسبت به MIUIهای عادی دیده نمی‌شود. مسئله نمایش تبلیغات از طریق برنامه‌های پیش‌فرض نصب شده روی گوشی البته به‌قوت خود باقی‌ست اما طبق معمول با خاموش کردن گزینه recommendations که در بسیاری از اپلیکیشن‌های پیش‌فرض گوشی در بخش تنظیمات دیده می‌شود می‌توان کمی از حجم این تبلیغات کاست.
شیائومی سیاست خود در زمینه نمایش تبلیغات را از این نیز فراتر برده و در منوی Security در قسمت Additional settings و سپس Ad services با وجود آن‌که امکان غیر فعال کردن توصیه‌های تبلیغات شخصی‌سازی‌شده (Personalized ad recommendation) را فراهم کرده اما در ذیل آن توضیح داده است که با غیر فعال کردن این گزینه نیز همچنان همان حجم تبلیغات پیشین را دریافت خواهید کرد اما این تبلیغات دیگر شخصی‌سازی‌شده و مرتبط با شما نخواهند بود!
جست‌وجو در این رابط کاربری برای یافتن و غیر فعال کردن گزینه msa (مخفف MIUI System Ads) که در MIUIهای معمول در بخش Authorization & revocation در منوی Password & security قرار دارد بی‌نتیجه بود.
صفحه قفل در حالت پیش‌فرض، زمان و تاریخ را در بالا به نمایش گذاشته و نوتیفیکیشن برنامه‌ها نیز در مرکز آن حضور پیدا خواهند کرد. در پایین این قسمت دو میانبر در نظر گرفته شده که با لمس سمت راستی، دوربین فعال می‌شود و با کشیدن سمت چپی به راست می‌توان به مجموعه‌ای وال‌پیپرهای چینی، گزینه‌های Mi Smart، ریموت‌کنترل Mi Remote، اپ Mi Home و چراغ‌قوه دست پیدا کرد.
صفحه هوم از آیکون‌های چهارگوش در ستون‌های چهارتایی تشکل شده که تعداد آنها را می‌توان به 5 عدد نیز افزایش داد. در پایین‌ترین سطر، باکس جست‌وجوی موتور چینی Baidu قرار دارد که طبیعتاً به‌دلیل زبان چینی آن کاربرد چندانی ندارد اما می‌توان ضمن حذف این سرچ چینی، باکس جست‌وجوی گوگل را در این صفحه جایگزین کرد. با کشیدن صفحهنمایش به سمت راست و موافقت با شرایط استفاده، اپلیکیشن App Vault در سمت‌چپ‌ترین دسک‌تاپ به‌نمایش می‌شود و جزییاتی مثل میانبر برنامه‌ها، تقویم، وضعیت آب و هوا، میزان استفاده از رم و مواردی از این دست را به‌نمایش می‌گذارد. برخلاف انتظار امکان تغییر این دسک‌تاپ به Google Discover وجود ندارد.
با نگه داشتن دست روی صفحه هوم یا نزدیک کردن دو انگشت به هم وارد مد ویرایشی این قسمت میشویم که از طریق آن جدا از تغییر تصویر پس‌زمینه و ویجت‌ها می‌توان اقدام به گروه‌بندی برنامه‌ها یا uninstall کردن دسته‌جمعی یا تکی اپلیکیشن‌ها کرد. شکل آیکون‌های زیر این بخش نسبت به MIUI قبلی تغییر کرده و گزینه Widgets کاملاً بزرگ‌تر از قبل شده است. با انتخاب هر برنامه در این حالت پیش‌نمایشی از صفحات مختلف دسک‌تاپ در پایین به نمایش گذاشته می‌شود.
لمس گزینه Settings در این حالت، تنظیمات دیگری را به تصویر می‌کشد که شامل تغییر افکت حرکت بین صفحات، انتخاب صفحه دسک‌تاپ پیش‌فرض، پر کردن خودکار جای خالی برنامه‌های حذف شده، قفل کردن چیدمان (layout) صفحه هوم و تغییر چیدمان آیکون برنامه‌های هوم اسکرین (از بین دو گزینه 6×5 و 6×4) می‌شوند. تنها تفاوت‌های این قسمت با نسخه عادی MIUI امکان حذف نوشته‌ها از آیکون‌های روی صفحه و ویجت‌هاست.
با انتخاب گزینه More از این منو تنظیمات دیگری ظاهر می‌شود که در بالاترین قسمت امکان تغییر حالت صفحه هوم و افزودن app drawer را فراهم می‌کند می‌شود. رابط کاربری گوشی به‌صورت پیش‌فرض بدون اپ دراور یا منوی اصلی ارائه شده و در این حالت با کشیدن صفحهنمایش در هوم‌اسکرین رو به بالا اپ چینی دیگری به‌نام Content Center به‌نمایش در می‌آید. برای حذف این گزینه از همین بخش More در قسمت Swipe up on the Home screen می‌توان گزینه None را انتخاب کرد. گزینه Search در این بخش بار دیگر جست‌وجوی Baidu را ظاهر می‌کند.
حین نصب اولیه دستگاه امکان انتخاب شیوه حرکت در بین منوهای دستگاه از بین سه‌دکمه زیر صفحهنمایش یا ژست‌های حرکتی کشیدنی روی صفحه فراهم شده اما در همین منو در بخش System navigation نیز می‌توان از بین این دو گزینه یکی را برگزید.
سایر گزینه‌های این منو از جمله حذف دسک‌تاپ سمت چپ، سرعت انیمیشن حرکت بین صفحات، پر کردن جای خالی برنامه‌های حذف شده، نوع چینش آیکون‌ها روی صفحه و محو کردن پیش‌نمایش برنامه‌ها با زدن دکمه سمت چپ زیر صفحهنمایش از جمله دیگر گزینه‌های‌ست که در این منو به چشم می‌خورند و آنها را پیش از این در نمونه‌ای مثل Poco F5 نیز دیده بودیم.
با فعال کردن app drawer با کشیدن صفحهنمایش رو به بالا، منوی اصلی با ظاهری آشنا ظاهر می‌شود که آیکون تمامی برنامه‌ها و تنظیمات گوشی را در خود جای داده است. در بالای این منو Tabهای متعددی برای دسته‌بندی خودکار برنامه‌ها در نظر گرفته شده و در پایین نیز باکسی برای جست‌وجوی اپلیکیشن‌ها دیده می‌شود.
با لمس دکمه recent در سمت چپ پایین صفحهنمایش، برنامه‌های جدیدا اجرا شده در یک لیست عمودی قابل اسکرول به نمایش گذاشته می‌شوند که با زدن دکمه × پایینی، همه آنها به صورت یک‌جا بسته می‌شوند؛ برای بستن تکی هر برنامه نیز کشیدن آن به کناره‌های گوشی کفایت می‌کند. در رام عادی MIUI گزینه‌های دیگری بر بالای این بخش مثل Cleaner، اسکن امنیتی، Deep clean و Games نیز ظاهر می‌شد که در رام چینی حضور ندارند.
با لمس کردن و نگه‌داشتن انگشت روی برنامه‌های باز شده در این قسمت چند گزینه در دسترس قرار می‌گیرد که از آن جمله می‌توان به آیکون جدیدی به شکل دو مستطیل درون هم برای شناور کردن صفحه اشاره کرد.
گزینه split screen برای اجرای همزمان دو برنامه روی صفحه (یکی در بالا و دیگری در پایین) نیز در همین بخش در دسترس قرار می‌گیرد که اولی را با drag کردن به سمت بالا و برنامه دوم را با انتخاب از لیست برنامه‌ها، می‌توان در این قسمت جای داد. این قابلیت برای اکثر برنامه‌ها در دسترس قرار دارد اما در برخی از آنها نیز پشتیبانی نمی‌شود.
با کشیدن دست از سمت راست صفحهنمایش رو به پایین منوی مجموعه‌ای از تنظیمات و تاگل‌ها نمایان شده و تکرار این حرکت از کناره سمت چپ رو به پایین، نمایش اعلان برنامه‌های گوشی را در پی دارد. برای جابجایی مابین این دو صفحه نیز به راحتی می‌توان دست را در بالای آن به چپ و راست کشید. منوی کنترل سنتر یا بخش تنظیمات و تاگل‌ها تقریباً همان نمونه‌ای‌ست که در MIUI 14 عادی دیده‌ایم با این تفاوت که به‌جز موارد معمول این منو، سه گزینه دیگر که شیائومی آنها را کارت‌های اضافی یا Additional cards می‌نامد نیز در پایین قرار گرفته‌اند. این کارت‌ها شامل Mi Smart Play (برای جابه‌جایی محتوای مولتی‌مدیایی در حال پخش مابین دستگاه‌های مختلف)، Mi Smart Hub (برای استریم محتوای صفحهنمایش و انتقال مولتی‌مدیا بین دستگاه‌های مختلف) و Smart home (برای کنترل المان‌های خانه هوشمند) می‌شوند که هر سه آنها را می‌توان از این قسمت حذف کرد.
سایر موارد حاضر در این بخش از جمله مثل زمان و تاریخ، میانبر دسترسی به Settings در بالا، آیکون‌های بزرگ خاموش و روشن کردن وای‌فای و دیتای موبایلی در گوشه سمت چپ و دو اسلایدر عمودی برای تغییر روشنایی و پروفایل صوتی در کناره سمت راست همراه با تاگل‌های قابل اسکرول معمول این قسمت تفاوتی نسبت به MIUI 14 معمول ندارند.
با لمس گزینه Edit از بالای این صفحه می‌توان آیکون‌های کوچک‌تر این بخش را جابجا یا حذف و اضافه کرد اما آیکون‌های بزرگ بالایی غیر قابل تغییر باقی می‌مانند.
از طریق منوی Control center style امکان تغییر ظاهر منوی نوتیفیکیشن و تبدیل آن به ورژن آشنای قدیمی وجود دارد.
منوی تنظیمات یا Settings در این رابط کاربری در نگاه اول به MIUI 14 عادی شباهت دارد اما با نگاهی دقیق‌تر برخی گزینه‌ها از آن حذف شده و برخی دیگر از ترکیب دو یا چند مورد دیگر به‌دست آمده است. بالاترین قسمت در این رابط کاربری (جدا از نوار جست‌وجو) به اطلاعات دستگاه و نرم‌افزار و آپدیت سیستم‌عامل تعلق دارد و پس از آن به تنظیمات شبکه‌ای، گزینه‌های شخصی‌سازی (تنظیمات صفحهنمایش، صفحه قفل، صدا، ویبره و نوتیفیکیشن‌ها)، تنظیمات امنیتی و بالاخره تنظیمات حساب‌های کاربری بر می‌خوریم.
منوی ویژگی‌های خاص یا Special features که حالا به زیر منوی تنظیمات اضافی یا Additional settings افزوده شده مثل پوکو F5 شامل پنجره‌های شناور یا Floating windows (گرفتن و نگه داشتن اعلان برنامه‌ها و سپس پایین کشیدن آن برای نمایش اطلاعات)، دستیار دوربین جلو و گسترش حافظه می‌شود که از طریق این آخری می‌توان حداکثر 8 گیگابایت دیگر (هرچند به‌صورت تزئینی و تقریباً بدون استفاده) به رم گوشی افزود.
Taplus گزینه دیگری در این بخش است که با فعال کردن و نگه داشتن دست روی برخی جزییات روی صفحهنمایش نوع آبجکت انتخابی روی صفحه به‌نمایش در می‌آید.
در بخش تنظیمات حریم خصوصی در سر برگ Protection علاوه بر ارائه جزییاتی در نحوه حفاظت از اطلاعات کاربران در فضای داخلی و خارجی گوشی گزینه‌های جالب توجه دیگری مثل فضای دوم یا Second space (برای تعریف یک فضای کاملاً جدا از پوسته اصلی گوشی) صفحه کلید ایمن (با جابجایی هر باره جایگاه کلیدها)، Dual apps (برای ایجاد یک نسخه دوم و کاملاً مستقل از اپلیکیشن‌ها)، پنهان‌سازی آیکون برنامه و مواردی از این دست جای گرفته است.
چیپ‌ست پردازشی – حافظه
چیپ‌ست پردازشی دستگاه یکی از مهم‌ترین عوامل تعیین هویت یک گوشی موبایل و مرتبط نمودن آن به یکی از سه دسته کلی گوشی‌های پایین‌رده، سطح میانی و پرچمداران است؛ ردمی نوت 13 پرو پلاس با نسخه‌ای از چیپ‌ست نسبتاً جدید دیمنسیتی 7200 شرکت مدیاتک عرضه می‌شود که حالا یک پسوند Ultra را نیز در کنار خود می‌بیند. این چیپ‌ست نه‌تنها با لیتوگرافی 4 نانومتری نسبت به پروسسور 6 نانومتری دیمنسیتی 1080 حاضر در نوت 12 پرو پلاس برتری دارد بلکه این بار تمامی 8 هسته پردازشی این چیپ‌ست از خانواده جدید ArmV9 انتخاب شده‌اند که تغییر بزرگی به‌حساب می‌آید. تعداد هسته‌های قوی‌تر این چیپ‌ست اما مثل قبل تنها 2 عدد است و بدین‌ترتیب هنوز در جایگاه میانی رو به پایین قرار گرفته و فاصله خود را برترین‌های سطح میانی حفظ می‌کند.
در دیمنسیتی 7200 اولترا از 2 هسته 2.8 گیگاهرتزی Arm Cortex-A715 در بالاترین سطح استفاده شده و 6 هسته Cortex-A510 نیز برای انجام پردازش‌های سبک‌تر به‌کار گرفته می‌شوند. گرافیک این چیپ‌ست از نوع جدید Mali-G610 انتخاب شده که نسبت به Mali-G68 حاضر در دیمنسیتی 1080 فرکانس بالاتری دارد اما تعداد هسته‌های آن تغییری نکرده و همچنان 4 عدد است.
نوت 13 پرو پلاس در رم و حافظه داخلی نیز با بهبود روبرو شده و هم در سرعت و هم در حجم این حافظه‌ها شرایط کاملاً بهتری را نسبت به گذشته ارائه می‌کند. این گوشی با 12 یا 16 گیگابایت رم LPDDR5 ارائه می‌شود که نسبت به رم تنها 8 گیگابایتی LPDDR4X مدل قبلی دنیایی از تفاوت را عرضه می‌کند. حافظه داخلی نیز به‌جز 256 گیگابایت قبلی در یک نسخه حجیم‌تر 512 گیگابایتی نیز در دسترس قرار دارد که استاندارد آن از UFS 2.2 پیشین به UFS 3.1 ارتقاء پیدا کرده است.
از 512 گیگابایت حافظه داخلی این مدل در بوت اولیه و قبل از ایجاد هرگونه تغییر روی حافظه چیزی نزدیک به 35.2 گیگابایت به سیستم‌عامل تعلق داشته و کمی بیش از 476 گیگابایت آن در اختیار کاربران است.
تست‌های پردازشی و گرافیکی
با توجه به حضور هسته‌های با کیفیت A715 عملکرد سطح بالایی را از نوت 13 پرو پلاس در آزمون‌های متکی بر پردازش‌های تک هسته‌ای انتظار می‌کشیم از طرف دیگر اما تعداد تنها 2 عددی این هسته‌‌ها و فرکانس نچندان بالای آنها، ادامه این روند در پردازش‌های چند رشته‌ای را احتمالاً محدود خواهد کرد. در زمینه گرافیک نیز تأثیر کاملاً مثبت گرافیک جدید و پیشرفته‌تر Arm کاملاً احساس خواهد شد. گوشی در حین تست‌های مختلف و انجام بازی تا حد محسوسی گرم می‌شود اما این گرما معمولاً از حد قابل قبول فراتر نرفته و هنوز تا «داغ» شدن فاصله دارد.
دو هسته قوی‌تر Cortx-A715 حاضر در دیمنسیتی 7200 امتیاز تک هسته‌ای نسبتاً بالای 904 واحدی را در تست Geekbench 5 نوت 13 پرو پلاس برجای می‌گذارند که نسبت به امتیاز نسل‌های قبلی برتری مطلق و بی‌چون و چرایی را نشان می‌دهد. برای نمونه هسته‌های A78 حاضر در گلکسی A54 در این تست به امتیازی نزدیک به 780 واحد دست پیدا می‌کنند. این برتری در حالت چند هسته‌ای به‌دلیل اکتفا شدن به تنها 2 هسته قوی‌تر در این چیپ‌ست ادامه پیدا نکرده و در حالی‌که نوت 13 پرو پلاس در این تست به امتیازی حوالی 2,500 واحد بسنده می‌کند پروسسورهای دارای 4 هسته قوی مثل Exynos 1280 حاضر در A54 به امتیاز بالاتری در حدود 2,800 واحد می‌رسند.
در Gekbench 6 نیز دقیقاً نسخه دیگری از این ماجرا را شاهدیم و با وجود امتیاز تک هسته‌ای نسبتاً بالای 1,185 واحدی، امتیاز چند هسته‌ای گوشی تعریف چندانی نداشته و به نزدیک به 2,650 واحد می‌رسد. برای مقایسه بد نیست بدانیم که A54 در همین تست به امتیازهای به‌ترتیب 1,004 و 2,845 واحدی دست پیدا کرد.
امتیاز نوت 13 پرو پلاس در تست AnTuTu v10.1.2 به 729 هزار واحد رسید که با توجه به امتیاز نزدیک به 1 میلیون و 400 هزار واحدی پرچمداران در این تست جایگاه متوسط دستگاه در بین رقبا را یادآور می‌شود.
با انجام نسخه 9.5.9 همین تست امتیاز نوت 13 پرو پلاس به حوالی 630 هزار واحد می‌رسد که با وجود کسب امتیاز کم‌تر در بخش پردازشی نسبت به A54، به‌لطف گرافیک جدیدتر و پیشرفته‌تر به‌راحتی از امتیاز 500 هزار واحدی A54 فراتر می‌رود. نوت 13 پرو پلاس البته همچنان جایگاه میانی خود را با توجه به امتیاز نزدیک به 1,200,000 واحدی پرچمداران در این تست حفظ می‌کند. یک نکته نچدان مطلوب در این میان گرم شدن بیش از 6 درجه‌ای گوشی در حین انجام این تست است که در مقایسه با تنها حدود 1 درجه گرم شدن گلکسی A54 اختلاف بزرگی را نشان می‌دهد.
گرافیک Mali-G610 گوشی با این‌که همچنان مثل قبل یک نمونه 4 هسته‌ای‌ست اما حالا نسبت به Mali-G68 حاضر در دیمنسیتی 1080 یک نسل پیشرفته‌تر شده و از این رو می‌توان از آن عملکرد بهتری را انتظار داشت؛ نوت 13 پرو پلاس در تست Wild Life تری‌دی‌مارک به امتیاز کاملاً بالای 4,476 واحدی با متوسط سرعت فریم 26.81 فریم در ثانیه دست پیدا کرد که رقبای خود را در ابری از غبار پشت سر می‌گذارد؛ برای مقایسه بد نیست بدانیم که گلکسی A54 در این تست تنها به امتیاز 2,800 واحدی و متوسط 17 فریم در ثانیه دست پیدا کرده و نمونه پیشرفته‌تری مثل Nothing Phone (1) با پروسسور SD778G+ نیز با امتیاز 2,900 واحدی و متوسط 17.4 فریم در ثانیه نتیجه چندان بهتری را ثبت نمی‌کند.
نوت 13 پرو پلاس در تست ثبات گرافیکی Wild Life و Wild Life Extreme پس از 20 بار اجرای پیاپی این آزمون‌ها به ثبات درخشان بیش از 99 درصدی دست پیدا کرد و نتیجه لوپ اول و لوپ بیستم آن در این تست‌ها تفاوت خاصی را نشان نمی‌دهد.
نوت 13 پرو پلاس در آزمون گلوگاه پردازنده نیز نسبتاً موفق ظاهر شده و پس از قرارگیری به‌مدت 15 دقیقه در زیر بار سنگین پردازشی 83 درصد از پرفورمنس اولیه خود را همچنان حفظ می‌کند.
رقبای هم‌قیمت
در رده قیمتی نوت 13 پرو پلاس طیف متنوعی از گوشی‌های مختلف به‌چشم می‌خورند که تقریباً همگی به صفحه‌نمایش‌های اولد 120 هرتزی، دوربینهای مجهز به OIS و پردازنده‌های رده بالای سطح میانی مجهز شده‌اند و انتخاب از بین آنها اغلب با لحاظ فاکتورهای دیگری مثل شکل ظاهری و طراحی دستگاه و یا علاقه‌مندی به برندی خاص صورت می‌گیرد. از بین رقبای مختلف حاضر در این رده می‌توان به دو گوشی Xiaomi 13T و Samsung Galaxy S23 FE اشاره کرد که هر دو روی کاغذ رقابت تنگاتگی را با نوت 13 پرو پلاس به‌نمایش می‌گذارند.
13T که چندی پیش همراه 13T Pro معرفی شد میان‌رده جذابی از شرکت شیائومی‌ست که از لحاظ نوع، اندازه و وضوح صفحهنمایش تفاوتی با نوت 13 پرو پلاس ندارد اما لبه‌های این صفحهنمایش برخلاف محصول ردمی صاف و بدون خمیدگی‌ست و شاید از این لحاظ کاربران بیش‌تری را به خود جذب کند. از سوی دیگر شیشه محافظ روی صفحهنمایش 13T به‌جای گوریلا گلس ویکتوس حاضر در نوت 13 پرو پلاس از نوع کاملاً قدیمی‌تر Gorilla Glass 5 انتخاب شده و در این زمینه در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیرد. هر دو گوشی با استاندارد IP68 در برابر نفوذ آب و گرد و خاک مقاومند و 13T چیزی نزدیک به 10 گرم سبک‌تر است. پردازنده دیمنسیتی 8200 اولترا حاضر در 13T با وجود هسته‌های قدیمی‌تر A78 و A55 از چهار هسته قوی‌تر با فرکانس‌های کاملاً بالاتر 3.1 و 3 گیگاهرتز بهره می‌برد و گرافیک Mali-G610 آن نیز 6 هسته‌ای‌ست و بدین‌ترتیب هم در پردازش و هم در گرافیک احتمالاً عملکرد بهتری از نوت 13 پرو پلاس خواهد داشت.
دوربین 50 مگاپیکسلی اصلی 13T از سنسور کاملاً بزرگ‌تر 1/1.28 اینچی با پیکسل‌های 1.22 میکرونی بهره می‌برد که در وضوح پیش‌فرض 12.5 مگاپیکسلی این دوربین به ابعاد 2.44 میکرون دست پیدا می‌کنند. این دوربین بدین‌ترتیب حداقل روی کاغذ از شرایط بهتری نسبت به دوربین 200 مگاپیکسلی نوت 13 پرو پلاس با پیکسل‌های 0.56 میکرونی (2.24 میکرون در وضوح پیش‌فرض) برخوردار است. با این‌که دوربینهای 8 و 2 مگاپیکسلی نوت 13 پرو پلاس عملاً از نقش تزیینی در نظر گرفته شده برای آنها فراتر نمی‌روند در 13T با یک دوربین 50 مگاپیکسلی تله‌فتو/پرتره (با نصویری معادل 2 برابر زوم اپتیکال) و یک دوربین 12 مگاپیکسلی اولتراواید روبرو میشویم که بازهم روی کاغذ جایگاه بالاتری را می‌توان برای آنها در نظر گرفت. باتری هر دو گوشی 5 هزار میلی آمپر ساعتی‌ست اما نوت 13 پرو پلاس با شارژر 120 واتی نسبت به شارژر 67 واتی 13T برتری دارد. در بخش ارتباطی اما 13T در دو مورد به حریف خود برتری دارد جایی‌که نسخه بلوتوث از 5.3 به 5.4 ارتقاء پیدا کرده و مسیریابی ماهواره‌ای نیز به‌صورت دقیق‌تر دو فرکانسی صورت می‌گیرد.
Galaxy S23 FE که چندی پیش جایگزین گوشی همچنان محبوب S21 FE شد از صفحهنمایش کوچک‌تر 6.4 اینچی برخوردار است که با پوشش Gorilla Glass 5 محافظت می‌شود. بدنه گوشی از استاندارد IP68 برخوردار است اما برخلاف دو رقیب دیگر هم بخش پشتی آن شیشه‌ای‌ست (Gorilla Glass 5) و هم از شاسی آلومینیومی بهره می‌برد که این آخری در کم‌تر گوشی دیگری در این کلاس قیمتی در دسترس قرار دارد. S23 FE از لحاظ پردازشی با پردازنده Exynos 2200 بیش از یک سر و گردن از هر دو رقیب خود بالاتر است اما در زمینه رم و حافظه داخلی مقتصدتر بوده و تنها 8 گیگابایت رم و 128 یا 256 گیگابایت حافظه داخلی غیر قابل ارتقاء دارد.
دوربین 50 مگاپیکسلی اصلی گوشی با این‌که همچنان به OIS مجهز است اما در مقایسه با هر دو رقیب دیگر سنسور کوچک‌تری (ظاهراً با ابعاد 1/1.57 اینچ) داشته و پیکسل‌های 1 میکرونی آن در وضوح پیش‌فرض به 2 میکرون ارتقاء پیدا می‌کنند. البته از لحاظ کیفیت تصویر هنوز با نمونه کاملاً قابل‌قبولی با استانداردهای سامسونگ روبرو میشویم. S23 FE از برداشت ویدئوی 8K با دوربین اصلی پشتیبانی می‌کند که جایی در دو گوشی دیگر ندارد. دوربین تله‌فتو با تصویری معادل زوم 3 برابری و دوربین 12 مگاپیکسلی اولتراواید از دیگر جذابیت‌های این گوشی به‌حساب می‌آیند که با وجود آن‌که انتظار معجزه چندانی از آنها نمی‌رود اما برای این رده ابزارهای قابل‌قبولی به‌حساب می‌آیند و بی‌شک از دوربینهای جانبی نوت 13 پرو پلاس شرای بهتری را به‌نمایش می‌گذارند.
S23 FE باتری ضعیف‌تری با ظرفیت تنها 4,500mAh دارد و سرعت شارژ 25 واتی آن نیز نه‌تنها با رقبای این گوشی قابل مقایسه نیست بلکه حتی همین شارژر نیز در جعبه موجود نبوده و باید آن را جداگانه تهیه کرد. S23 FE البته در این قسمت با پشتیبانی از شارژ بی‌سیم برتر از دو رقیب دیگر عمل می‌کند.
ارتباطات
ردمی نوت 13 پرو پلاس یک گوشی دو سیم‌کارته با پشتیبانی از 5G روی هر دو سیمکارت است و طبیعتاً امکان اتصال به شبکه‌های 4G معمول در فرکانس‌های متنوع را نیز خواهد داشت. وای‌فای 6، بلوتوث 5.3، اینفرارد و NFC در لیست گزینه‌های ارتباطی دستگاه به‌چشم میخورد و برقرار ارتباط با ماهواره‌های مسیریابی در آن نیز به‌صورت ساده تک فرکانسی انجام می‌شود.
کلام آخر
Redmi Note 13 Pro+ میان‌رده‌ای خاص با ظاهری متمایز است که شاید برای اولین بار در محصولات این برند طراحی و ظاهر دستگاه را در کانون توجه قرار داده است: صفحهنمایش با لبه‌های خمیده، استاندارد IP68 بدنه و کاور چند رنگ با ظاهر چرمی هر سه نخستین حضور خود را در یک گوشی ردمی تجربه می‌کنند و از این لحاظ تفاوت‌های بزرگی را با گذشته نچندان هیجان‌انگیز این برند به‌نمایش می‌گذارند. از کیفیت ساخت و طراحی بدنه کاملاً رضایت داشتیم و خمیده بودن لبه‌های صفحهنمایش و کاور بخش پشتی نیز در ارتقاء این حس رضایت بی‌تأثیر نیستند. صفحهنمایش دستگاه از روشنایی و کنتراست بالایی برخوردار است اما در زمینه دقت رنگ طبق انتظار با سطح ایده‌آل فاصله داشته و در حالت پیش‌فرض با رنگ‌های سیر و اشباع‌شده‌ای به استقبال شما می‌آید.
دوربین 200 مگاپیکسلی اصلی با وجود پیکسل‌های کوچک 0.56 میکرونی در محیط‌های با نور کافی تصاویر مطلوبی را به‌نمایش می‌گذارد و در شب نیز در اغب موارد بدون نیاز به نایت مد همچنان می‌توان از خروجی این دوربین رضایت داشت. ویدئوهای 4K این دوربین از لحاظ جزییات و سطح کنتراست با بهترین نمونه‌های مشابه قابل مقایسه است و مکانیزم تثبیت و لرزه‌گیری آن با حضور OIS در سطح رضایت‌بخشی قرار دارد. دسترسی به نرخ 24 فریم در ثانیه‌ای برای ویدئوهای 4K این دوربین مزیت جالب توجه‌ای برای نوت 13 پرو پلاس است که در کم‌تر نمونه دیگری در این کلاس دیده می‌شود. دوربین 8 مگاپیکسلی اولتراواید در نور کامل روز عکس‌های نسبتاً قابل‌قبولی را برداشت می‌کند اما همچنان به‌دلیل سنسور کوچک و لنز ساده آن با محدودیت‌های مشخصی روبروست و به‌خصوص در شب حتی با فعال بودن نایت مد نیز چندان قابل استفاده نخواهد بود. دوربین 2 مگاپیکسلی ماکروی گوشی نیز شرایط مشابهی داشته و به‌جز برخی موارد خاص عملاً از نقش تزیینی تعیین‌شده برای آن فراتر نمی‌رود.
پردازنده دیمنسیتی 7200 اولترای دستگاه با هسته‌های جدید A715 در پردازش‌های تک‌هسته‌ای موفق ظاهر می‌شود اما در پردازش‌های چند هسته‌ای به‌دلیل حضور تنها دو هسته سطح بالا فاصله چندانی با نسل قبلی خود ایجاد نمی‌کند. گرافیک نسل جدید دستگاه اما در مقایسه با گذشته با بهبود بزرگی روبرو شده و گرافیک‌های مشابه نسل‌های قبلی را به‌سادگی پشت سر می‌گذارد. نوت 13 پرو پلاس بدین‌ترتیب بهخوبی از پس اجرای بازی‌های مختلف برآمده و با مشکل خاصی در این زمینه روبرو نیست.
باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی دستگاه به‌لطف پروسسور کم‌مصرف 4 نانومتری دوام نسبتاً بالایی را ارائه می‌کند و به‌لطف شارژر سریع 120 واتی در مدت زمان بسیار کوتاهی مجددأ شارژ می‌شود. این زمان شارژ اما با 19 دقیقه ادعایی شیائومی فاصله دارد و با شروع از شارژ 2 درصد و فعال بودن گزینه بوست به حوالی 28 دقیقه می‌رسد. نرخ رفرش 120 هرتزی صفحهنمایش در غیاب LTPO تأثیر محسوس و بزرگی بر مصرف باتری برجای می‌گذارد و بدین‌ترتیب بهتر است در زمان‌های روبرو شدن با باتری ضعیف، نرخ رفرش به 60 هرتز بازگردانده شود.
نکات مثبت و منفی ردمی نوت 13 پرو پلاس در یک نگاه شامل این موارد می‌شوند:
+ طراحی زیبا و چشم‌نوار به‌خصوص در نسخه light dream
+ فرم چرم‌مانند کاور پلاستیکی بخش پشتی در نسخه light dream
+ استاندارد IP68 بدنه
+ صفحهنمایش با لبه‌های خمیده و ظاهر جذاب
+ کیفیت بالای صفحهنمایش و شیشه محافظه Gorilla Glass Victus
+ عملکرد مثبت دوربین اصلی 200 مگاپیکسلی در شب و روز و عکس و ویدئو
+ کیفیت راضی‌کننده عکس‌های 16 مگاپیکسلی دوربین سلفی
+ عملکرد قابل‌قبول پردازنده دیمسینی 7200 در پردازش‌های تک هسته‌ای
+ گرافیک پر توان و کارآمد (در این کلاس)
+ لیتوگرافی کم‌مصرف 4 نانومتری پردازنده
+ ارتقاء سرعت و حجم حافظه داخلی و رم
+ توان بالا و صدای قدرتمند اسپیکرهای استریو
+ دوام باتری قابل‌قبول و شارژ بسیار سریع
– بدنه و فریم تمام پلاستیکی
– آسیب‌پذیری بیش‌تر لبه‌های خمیده صفحهنمایش در هنگام سقوط
– محدود بودن تعداد هسته‌های قوی‌تر پردازنده به تنها 2 عدد
– کیفیت پایین دوربینهای اولتراواید و ماکرو
– رابط کاربری MIUI شیائومی با حجم بالای نرم‌افزارهای اضافه
– تک فرکانسی بودن مسیریابی ماهواره‌ای
